می خوام سکانس آخر و تو شهر تبریز بگیرم

باور حسِّ شیشُمو از دل پاییز بگیرم

سوار زین اسب باد هم خونه ی ابرا بشم

تصویر چشمای تو رو سرد و غم انگیز بگیرم

به اعتبار کهکشون می خوام شبیخون بزنم

یه آسمون ستاره رو به جای آویز بگیرم

عقربه های ساعتو یِکَمی وحشی می کشم

شاید کسوف خورشید و کوری ناچیز بگیرم

بذار تا قبلِ کات شدن یه بار تماشات بکنم

تا جلوِهِ ی عشق تو رو توو سینه لبریز بگیرم