سروش عزیز سلام بسیار چه کار قشنگی .چه کار قشنگی. با آن تکرار دیگه دیره . چقدر ماهرانه از کلماتی مثل (گودزیلا- سکانس - دایناسور) و از این قبیل استفاده کرده اید . و چه خوب و آهنگین و محکم آنها را نشانده اید. بنده این ترانه ی اعتراضی شما را در ذهنم با (رپ) خواندم و چقدر لذت بردم. در بند پایانی: بذا تا نفس نفس هام، توی عمقِ این جهنم، سرفه های اژدها شه حالا که شبا درازه، بذا تا رَگای شعرم، لقمه ی دراکولا شه ناز شست اون شکارچی، که من و هدف بگیره… اینجا دیگه جای ما نیس ای غزال مست بیشه، بیا با گولّه برقصیم، زندگی راز بقا نیســـ… در این بند ابتدای کار تا سرفه های اژدها که چه تعبیر قشنگی هم هست، به تصور بنده شاعر می خواهد اژدها شود و بسوزاند ولی چرا بعد از آن شعرش را به دست خون آشام می دهد. جدا از آنکه (لقمه ی دراکولا) هم خیلی مناسبت ندارد. چرا که خوناشام خون رگ را می خورد . می شود اینجور هم گفت حالا که شبا درازه،بذا تا خون شعرم ،غذای دراکولا شه قسمت اول این بند از نظر معنا آنطور که بنده برداشت کردم با سه قسمت دیگر همخوانی ندارد .کاش سرفه های اژدها را با همان مفهوم ویرانگری ادامه دهید و این سه قسمت را به عنوان خودزنی شاعر که به استقبال گلوله ی شکارچی می رود ،بخش پایانی قرار دهید. بسیار ترانه ی زیبایی بود و بسیار لذت بخش البته پوزش بنده را بپذیرید بخصوص آنجا که گفتم این ترانه را با سبک (رپ) زمزمه کردم شاید شمای عزیز سبکی دیگر در نظرتان باشد. پیروز باشی