از شلوغیه فکرم این روزا

از غم کهنه ای که تو‌دلمه

از مسیری که تازه  اولشم

هر چقدر داد میزنم کممه

بغض راه گلومو بسته و باز

درد داره بی تو حجم آغوشم

انتظاری که میکشم یک عمر  

انتظاری که کرده خاموشم

گاهی از عقل رد شدن بد نیست

منطق از جنس درد و سرکوبه

مثل دیوونه ها هوار هوار

میزنم از دلی که آشوبه

تو سکوتی عمیق و بی پرده

تو شلوغیه فکر و ذهن ودلم

مثل زندونیه رها کرده

من گذر کردم از درون خودم

دست بی جونمو نبین و ببین

چه توانی که توی پیکرمه

حال دیوونمو نبین و ببین

چه شروعی دوباره تو سرمه

گاهی از عقل رد شدن  بد نیست

منطق ازجنس درد و سرکوبه ِ   

مثل دیوونه ها  هوار هوار

میزنم از  دلی که آشوبه

فرخنده تَمیمی