از این تنها شدن از تن

گریزی نیست جز رفتن

از این در خود خموشیدن

به رنگ مرگ پوشیدن

چی شد خاکستر خاموش

از آن دردانه ی سرخ پوش

به فریادی که سر دادی

که یا مرگ ، یا آزادی

من از دیوار پهناور

در این سلول سرتاسر

من و ماییم در این زندان

ز وحشت از اون ریسمان

من از معراج این رویا

از این امروز تا فردا

من از احساس تنهایی

خدایا اگه اینجایی

از این بی عدل مردن

ز سایه پشت پا خوردن

از این همه آسون مردن

نه یاری و رفیقی،مادر و دیدن

خدایا من تو رو دارم

گفتی تنهات نمیزارم

صدایی که شده فریاد

در این جنبش بی بنیاد

به خیالم که وجودی هست

که آن هم به سکوت پیوست