۴۵
پوست انداختم و عمر غِلِفتی کنده ست
طیِ یک سال دگر پوسته از جان و تنم!
من درخت، عمر تبر، شعر فریب و باید
شعر و شاعر همه را یکسره آتش بزنم
چهل و پنج بهار از سر من می گذرد
جز خزان هیچ نمانده ست به یادم دیگر
زندگی بازی و بازیگر و من بازیچه
رو شده دست پر از حیلت این بازیگر
من که جنگیدم و از زخم به خود پیچیدم
حسرتی نیست ندیدند مرا پشت به زین
پچپچه می شود انگار کسی می گوید:
“بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین”
*این تلنگر ز جهان گذرا یعنی که
عمر من می گذرد این به خودم مربوط است
زندگی مرحله در مرحله بازی من است
جز خودم هرکسی از مرحله هایش شوت است.
#مهدی_دمیزاده
*لسان الغیب: بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین
کاین اشارت ز جهان گذرا ما را بس.
کانال تلگرام اشعار:
https://t.me/MehdiDamizadeh