دلم می خواد واسه یه بارم شده
چند وقتی از این آدما دور بشم
اونقدر برم این راه بی مقصد و
که آخرش یه نقطه ی کور بشم

برم یه جای پرت و بی نشونه
که جز خدا هیشکی شناس نباشه
اونجا که زندگیم زیر ذره بین
با چشمایی که آشناس نباشه

بدون ترس از آرزوهام بگم
بدون دلهره بگم خستمو
نترسم از قضاوت آدما
وقتی درای قلبمو بستمو

دلم می خواد رها شم از این قفس
سلولِ من تنگه هوا نداره
برم یه جایی که از آسمونش
بارون عشق و عاطفه می باره

#سمیه_مردانی