پرم از بـی پناهــی ها تو ایــن  دنیــای وارونـــه

کسی آشوب قلبــم رو نمــی فهمـــه نمی خونـــه

نگاهم دعوته عمـــری ، بـه یـه دریـای طوفانی

چشام  جامونده تـو گریه ، تو یه کابوس طولانی

دلــم درگیـــر یـه  درده ، کجا  میفهمی این  دردو

غم تنهایــیِ «زینــب» تــوو  حجــمِ خیمه ی سـردو

پرم از گریــه  ایـن روزا  کجا  میفهمی این اشکو

نگـاهِ آب می فـهـمـه ،غــم سقــایِ بـی مشکــو..

پرازبغضه گلوم واسه ، سرِ رو نی ،  یه گوشواره

وجودم عمریه خسته س ، از این تب سخت بیماره!

پـرم از بی پناهــی ها تو ایــن دنیـــای وارونــه

کســی  آشوب  قلبـــم رو نمی فهمـه نمی خونـه

______________________________________

پ.ن: سلام دوستان ، این شعر مایه اصلیش از من بوده و ویرایشش کاری مشترک از بنده و یکی از دوستان هست. به دلیل اینکه رضایت ایشون رو کسب نکردم برای اعلام اسمشون ، به نام ایشون اشاره نمیکنم.

به امید روزهای بهتر.