((دریای دلتنگی))

بذا بارون شم از چشمای شب پر واکنم دلخون
بذا تو خون و خواب از من بگن ابرای تابستون

بذا مرغای دریایی بخونن تازه شم بازم
بذا تنهاتر از بادای بی اندازه شم بازم

بذا تو دست خورشیدای بی فردا بشم بی جون
بذا شب شم بمیرم توی اسفندای بی دالون

منم پاییز مرگامرگ این زندان بی گندم
منم آتیش خاموشی که تو بارون شدم هیزم

منم خونی که هر شب پر کشیدم تا سیاهی ماه
منم روشن ترین فریاد تار آوا:سیاهی ماه

منم ویرونه ای تو بی کران تو بی نشونا گم
منم له مرده بی بارون کویری زیر ((صدها)) سم!

تویی آغوش خوشبختی که بازی سوی پروازم
تویی ابری که خون باریدی از بی واژگی نم نم

تویی دریای بی آغاز و پایان سرخ بی فردا
تویی تو خواب من اندوه ((جانان)) سرخ بی فردا

تویی بارون برا چاهی که شد خشک از یه شب کم کم
تویی رو گور این شبمرده تو این بی کسی مریم

نذا تو این بیابونا بخشکم بشکنم این بار
نذا بازم بپوسم توی زندونای بی دیوار

نذا لبخند زردم با سرابا گم شه تو چشمات
نذا دریای خونم تشنه بیرون باشه از دریات

نذا از خستگی از مرگ و شب دیوونه شم تا دار
نذا بازم بمونم زنده تو خون زیر صد خروار

علیرضا داداش نیا
ع.شرنگ

پایان در ۱۳۹۵/۵/۵