شاید آن سوی زمان

که گل معرفتی

دست آن کودک تنها دادند

قلب سهراب پر از شب بو بود

که زمان را به قلم دوخت و ندانست که من

شاعری میشوم از جنس خودم

مثل یک فواره 

که در آخر همه آوار سرش می ریزد…