خانم سمیرا درود البته من نقاد ترانه نیستم فقط نظر شخصیم و احساسم رو میگم و امیدوارم برات مفید باشه سمیرا جان داستان و سناریو شعرت رو مجسم کن- مجسم کن ازش یه فیلم بسازن-حالا فیلمهایی هست که اگه اولشو ببینی تا اخرشو حدس میزنی و زیاد برای دیدنش حیجان به خرج نمیدی اما بعضی فیلمها داستانه بسیار جالبی داره و تو 2 ثانیه بعد هم نمیتونی بگی چی میشه به خاطر همین میخ تلویزیون میشی دوست داری تا آخره فیلم رو ببینی -دوست داری ببینی آخر داستان کی میبره وقتی داستان میره جلو و تو توو فیلم به واسطه ماجرایی که برای شخصیتهاش اتفاق میوفته ضربه روحی بهت وارد میشه و تو رو تحت تاثیر قرار میده و هیچ وقت این فیلم یادت نمیره . یادمه وقتی اخراجیها یک رو دیدم تا وسطاش خندیدم اما نیم ساعت آخرش فقط گریه کردم اونم با حق حق و از ته دل روم خیلی تاثیر گذاشت به نظر حقیر باید برای شعرت آغاز وسط و پایان داشته باشی که هیچ کدومش هم قابل حدس زدن نباشه و از واژگان تکراری کمتر استفاده بشه تا بره تو ذهنا ولی ده ساله این قلبو تو هر شب میشکنی صد بار بدون میمیرم این روزا خداحافظ گل پر خار اینو که گفتی انتظار داشتم بعدش رو پر سوز تر بگی اما نشد و ماجرا تکراری شد ولی در کل احساست رو میپسندم درود بر احساست