یک هفته میشه که ازم دوری
هفت روزه که دنیام یخ بسته
یک هفته میشه که دو دست تو
بادبادکی رو به یه نخ بسته

بادبادک روح منه این که
با هر ترانه ت اوج می گیره
ربط منو دستای تو شعره
شعری که بی عشق تو می میره

بغض منو تنها تو می فهمی
وقتی که من غرقم تو بی حرفی
هفت روزه برف غصه می باره
رو دست و پای این آدم برفی

من روی ریل غصه و غربت
چشم انتظارت می مونم برگرد
خستم ازین تنهایی ممتد
سوت قطارا گوشمو کر کرد

این قصه رو میشه تحمل کرد
تا وقتی امیدم به دستاته
مرگ شب و کابوس تنهاییم
وابسته به تصمیم فرداته