سلام خانم قنبری دعوتتو لبیک گفتم و اومدم :) نمی دونم چند وقته کار می کنی اما اول بهت آفرین میگم، واسه حسی که تو کارت هست گفتی وزنو سماعی رعایت می کنی که باز هم باید بگم آفرین، چون ایراد وزنی نداری تو کار (یکی از دوستان پیشنهادایی واسه درست شدن وزن کارتون دادن (!!!) غافل از این که نه تنها به وزن درست کارت ایراد وارد می کنه، بلکه مفهوم کارو هم به هم می ریزه (که دیدی پیکرا رو دوش مادر!!!). باید حواست باشه که کدوم حرف درسته و کدوم غلط، واسه تشخیص این موضوع هم دعوت می کنم مطالعه کنی. این طوری خودت تشخیص میدی که چی درسته و نیاز به این نیست که کسی بگه ایراد وزنی داری یا نه، اما وقتی ناخودآگاه وزنو رعایت می کنی، در مورد نقص داشتن یا نداشتنش به راحتی به شک می افتی(کما اینکه حرف این دوستمونو به راحتی قبول کردی). خودم این موضوعو تجربه کردم. اوایل حتی با این که مصرعی که می گفتم ایراد وزنی نداشت، اما گاهی حس می کردم درست نیست) اما ایرادای کارت: چرا از زبون یه شهید صحبت کردی؟ علت خاصی براش داشتی که خود شهیدو به عنوان راوی انتخاب کردی؟ به نظر من بهتر بود، راوی دانای کل بود، یعنی تو از خارج داستان، داستان این شهیدو روایت می کردی. البته از جهتی باعث فضای نوئی واسه کارت شده. برام جالبه بدونم دلیل این کارت چی بود؟ و این که آیا ناخودآگاه بوده یا بهش فکر کردی؟ جوونت رفته مادر تو نشستی که در واشه ببینی روشو مادر دو تا مادر کنار هم خوشایند نیست. اولی حذف شه بهتره. بمیرم واسه اون روزای سختی که دیدی پیکر رو دوشو مادر چقد تو نامه هام واست نوشتم واسه اون قلب تو دوریت هلاکم «قلب تو دوریت» جالب نبود، می تونی جایگزین بهتری پیدا کنی تن پاره م رو به سختی شناختن با پوتینو،با اسم رو پلاکم بچه ها هم اشاره کردن، با پوتین نمیشه کسیو شناسایی کرد. تن پاره هم به نظرم ترکیب قشنگی نیست با توجه به احساسی که تو کار هست. چه جوری شد که رو دستای مردم تن پاره م رو دیدی و نمردی وقتی این مصرعو دیدم اون سوال به ذهنم رسید. واقعا یه شهید، این سوالو از مادرش می پرسه که چجوری شد منو دیدی نمردی؟ اینجا به نظرم زیاده روی کردی. اما اگه راوی داستان، دانای کل می شد قضیه فرق می کرد، اون وقت همچین مصرعی ایراد نداشت. امیدوارم منظورمو رسونده باشم. کارت هم کوتاه بود، و جا داشت که ادامه پیدا کنه. پایان بندیت می تونست بهتر از این باشه، این جوری مخاطب رو هوا می مونه که پس کو بقیه اش؟ در کل کارتو دوست داشتم، و گفتم که بااحساس نوشته شده بود. این یه هنره که با ترانه ت یه تلنگر به مخاطبت بزنی و باعث ایجاد حس همزادپنداری در مخاطبت بشی. تو این هنرو داری. اما این هنر هم مهمه که سعی کنی این قدرتتو کنترل کنی و با احساسات مخاطبت بازی نکنی. آخرش اشاره کردم یه کم زیاده روی بود به نظر من. واسه ایجاد این حس نباید هر مفهومی رو به خورد مخاطبت بدی. این موضوعو نه مستقیما برای این کارت، که برای کارای آینده ت یادآوری کردم. موفق باشی