کوه
چه میدونی حال منو .. ریزش کوهو ندیدی..
تو تیکه پاره شدن غرورو که نفهمیدی..
نفهمیدی هر تیکه که میافته از کوه .. میریزه..
درد ِ آوارارگی شو توو .. دامن ِ اندوه میریزه..
هرچی که جم(ع) کنه هزار ..تیکه ی داغون شدشو..
بازم پراکنده میشه ..آخ .. دل ِ ویرون شدشو..!!!
فقط از اون کوه ِ غریب ..دورنمای آبی دیدی..
از اونهمه حسرت و درد ..تو َ م چیزی نفهمیدی ..!!!
دردا رو ..یکی یکی اون ..تو دل که زندونی میکرد..
لب از لبش وا نمیشد ..گریه ی پنهونی میکرد..
تا یه روزی زندونیاش ..اهل چه یورشی شدن..
بیرون زدن از دل کوه ..آتیشی ..شورشی شدن..
آتیشفشون که ندیدی ..رنج مذاب نکشیدی ..!
رویاتو کابوس ندیدی ..به انتها نرسیدی..
چی بگم از کوه بلند.. یواش میگم ..بِهِم نخند..!
چشماتو رو غرورای شکسته ..با غرور نبند..
دردا رو جم کن ازتن ِ صحرای سوخته ی دلا ..
کنار عاشقا بمون.. نرو توو جمع ِ عاقلا..!!!
این ترانه از تکه هایی از متن یک نوشته ی نثر اقتباس شده ..ازسری دستنوشت های خودم :
چه میدانی که یاس یعنی چه..چه میدانی ! چه میدانی که ذره ذره قوای خود را جمع کردن وباز پراکندگی خود را دریافتن چه حالتیست . تو معنی متلاشی شدن را چه میفهمی ..که هرگز کوه نبوده ای ..که هرگز کوه ندیده ای .. هرگز نفهمیده ای که از درد ِ "بودن" و از بعیدیِ " شدن " منفجر گشتن و متلاشی شدن چگونه است ..!
چه میدانی که عظمت کوه.. درلحظه ی ریزش ازهر لحظه ی دیگر بیشتر درچشم بیننده نفود میکند .. تازه بعداز فروریختن است که میفهمند چقدر بزرگ بوده ..نمیدانی هر تکه از کوه که فرو میریزد چه دردی میکشد که برسر ِ عابری آوارشده است..!!
چه میدانی ..که هرگز کوه نبوده ای ..که هرگز کوه ندیده ای .. تو هم از کوه تنها همان رنگ ِ آبی ِ دورنمایش را میشناسی…