ققنوس

طرحی از تاراج پاییز و
جلوه ای از باغِ بی برگم
بی سپر تن داده بر زخمِ
تیغِ بی رحمانه ی مرگم

شب به فکرِ قتل مهتاب و
آسمان بی نور و ظلمت پوش
موجِ بی آرامشِ دریا
بی نصیب از ساحلِ آغوش

کوچه ها با مقصدِ بن بست
رهگذر تن خسته از آغاز
آسمان جولانگه زاغ و
روزِ پر شکستنِ پرواز

تا به کِی هم بغض باید شد
با سکوت و دردِ بی فریاد ؟
تا به کِی در حسرت پرواز
تن به گور پیله باید داد ؟

چشمه ای خشکیده ام ، اما
برکه ام دریاتر از دریاست
بعد خود سوزی ِ من ، ققنوس
شاید از خاکسترم برخاست

«ققنوس سوخت و ققنوس بعدی هم …»

https://www.academytaraneh.com/87195کپی شد!
1042
۳۱