ظهر عاشورا چه دردی ساختند ، غیر ابو الفضل همه را جان باخــــــــــــتند
انبار شد اجسادِ پاکِ دلبران ، روی شن خونابه گشته شاهـــــــــــــــــــــــدان
زن و بچّه اشکِ هر سوزی شده ، العطش سر مشقِ پیروزی شـــــــــــــــــده
ابو الفضل در معرکه ماند و حسین ، زینب و ایتام و زین العابدیــــــــــــــــــن
هیچ امیدی ندارند در ظفر ، همه جا در حیطه شد زنگ خــــــــــــــــــــطر
ناله های تشنگی آواز شد ، گریه زاری در حرم آغاز شـــــــــــــــــــــــــــــد
مشک خشکی روی بالینش گذاشت ، ابو الفضل در بارِ سنگینش گذاشـــــــت
علم را برداشت و آمد یکدمی ، پیشِ سید الشهدا با خرّمــــــــــــــــــــــــــی
گفت ای لپِ دلم مهلت بده ، وقتِ آب آوردنم رخصت بــــــــــــــــــــــــــــــده
بچّه ها تشنه لبان خشکیده اند ، تلخی و غم در مصیبت دیده انـــــــــــــــــد
وعده دادم ساقیِ آنها شوم ، دوست دارم با خدا تنها شــــــــــــــــــــــــــوم
نورِ دل شاید که برگشتن نبود ، دل ببخش از اینکه جوشیدم چه زود
راهِ ما مکتوب گشته در زمان ، شادیِ ما د ر بهشتِ دلبــــــــــــــــــــران
خواست پا را در رکابش می زند ، اشکِ اسبش باز تابش می زنـــــــــد
در بغل بگرفته داداشش حسین ، گریه زاری شده سر ترکش به زیـــن
علمدارِ کربلا جوشیده است ، چشمِ سرخش از غضب پوشیده اســــــت
مثلِ باد و گرد بادی آمده ، سویِ میدان عدل و دادی آمــــــــــــــــــــــــده
برق می زد نوکِ شمشیرش چو نور ، می شکافد صاعقه با عشق و شور
رعد و برق آمد و ظاهر شد بهار ، العلقمی بیداد کرد از کــــــــــــارزار
ابو الفضل تشنه و اسبش خسته است ، اسب را در آب تر لب بسته است
گفت ای مختار لب تشنه چه زود ، تو بخور تا من بنوشم هر چه بــود
مشک را پر کرد از رودِ فرات ، حس نموده آب پاکش چون نــــــبات
مُشت آبی کرد تا نزدِ دهان ، یاد افراد آمده تشنه لــــــــــــــــــــــــــــبان
آب را انداخت و بر تختش نشست ، مشک را محکم به سر رختش ببست
هیچ کس در راهِ او ظاهر نشد ، شمر بن ذولجوشنی ماهر نشـــــــــــــد
هلهله از سویِ زینب را شنید ، با مشکِ آب از رویِ اسبِ خود پــــــــرید
بچّه ها سیراب گشته از دلیر ، بارِ دیگر باز گشت نزدِ امیــــــــــــــر
آب در ظرفش کم است کافی نبود ، باز گشتی سویِ دریا دل گــشود
بارِ دیگر راهیِ میدان شده ، با حماسه قهرِ دل برّان شــــــــــــــــــــــده
نزدِ رود العلقمی راهش گشود ، دور تا دروش درخت نخل بــــــــــــــــود
ظرف بارش با صراحت آب کرد ، اسبِ خود با دلبری سیراب کــــــــــرد
زود بر گشته که زینب تشنه ماند ، چهار روزی بی غذا و گشنه مانـــــد
کوفیان طعنه زنان از پشتِ ابر ، با حماقت می خورند دیوارِ صبــــــــر
پشتِ نخلی غایتِ قطعِ دو کف ، مکر کردند تا دو بازو شد تـــــــــــــلف
دلبرم شمشیر به دندانش گرفت ، جان خیلی از رقیبانش گرفــــــــــــت
عاقبت با تیر و شمشیر و عتاد ، کوفتند عبّاس و در صحرا فـــــــــــــتاد
زود امدادِ حسین آمد و دید ، گفت ای فرزندِ زهرا دل پریــــــــــــــــــــــد
سوختند گلهای زیبا در بهار ، جایگاه دل شدند در لالــــــــــــــــــه زار

جاسم ثعلبی (حسّانـــــــــــــــــــــــــــــــــی) ۰۳/۰۹/۱۳۹۱
سروده بعدی جنگ طف شهادت طفلِ شیر خوار علی اصغر