(روزه های بی افطار)
من پر از اظطراب و تردیدم /// وسط کوچه های بی عابر
مثل خاکسترای سیگاری /// توی تنهائیای یک شاعر
مثل اون جنگلی که با خشمه /// تبر از ازدحام خالی شد
مثل اون دختری که آبستن/// از یه (معشوقه ی خیالی) شد!
همه ی زندگی رو باید سوخت /// توو غم عشق و حسرت دیدار
تشنه بودن کنار برکه ی آب /// وای از این (روزه های بی افطار)
زندگی بی تو مثل یک کابوس /// تووش پر از دردهای غیر منتظره س
مثل احساس تلخ خوابیدن /// روی یک تختخواب یکنفره س!
توی این روزگار بد آخه کی /// از دل عاشقا خبر داره؟
غم مثه اژدهاس باور کن /// اژدهایی که هفت سر داره
کاشکی بارون بباره این شبها /// شاید از درد یاسها کم شه
چاره ی بخت تیره سخته اگه /// شسته حتی به( آب زمزم) شه
……
حالا من توو اتاق تاریکی /// خسته و نا امید و سرخورده
مثل اون (مرغ عشق) گیجم که /// /// جفتش آروم و بیصدا مرده
مرغ عشقی که بعد از این رو لبش /// خورده مهر سکوت و خاموشی
آره حق با تو بود..باید رفت /// /// چاره ای نیست جز فراموشی
باید احمق تر از همیشه شدو /// دل به تزویر پوچ دنیا داد
کور و کر بود و لال..یعنی که /// زندگی رو به مرگ فتوا داد
وقتی دنیای من یه مشت قرصو /// حسرتو..اشکو..دود سیگاره
لال شو (گورکن)..نگو به کسی: /// این جنازه هنوز نفس داره!