تو سنگ صبور همه عالمی
یکی نیست دردت رو آسون کنه
واسه هر کسی تو مرهم شدی
یکی نیست خودت رو درمون کنه

چقد تکیه گاه شدی واسه هرکسی
چه بغضایی پیش تو وا شده
چه اشکایی کنار تو ریخت
که قلب تو امروز یه دریا شده

همیشه تو بودی که مثل یه کوه
برامون رو شونت سکو ساختی
ولی بعده هر قله ای توی اوج
همیشه تو بودی که بد باختی

تو رو هر کسی یه جوری شکست
برات غیر غصه چیزی جا نذاشت
واسه هر کسی که آغوش شدی
فقط زخم رو سینه ت برات جا گذاشت

توو گرداب احساس این آدما
چقد پاره قلب بهم دوختی
یه پروانه توو اتاقت نموند
برامون مثه شمع فقط سوختی.

(بابک زمانی)