یه تصادف جــــدایی ؛ باز یه اورژانســــــی ِ تقدیر
این یکــی کارش تموم بود اگه با یه ذره تأخیر …
*******

تو سرش خاطره پخشه ، عینهو یه فیــلم صـــــامت
هیچکسی دوروبرش نیست جــز گذشـته های ساکت

معـــجزه ست که زنده مونده ، زیر جـــــراحی یادت
توی شُکّــه از جــــــدایی ، هـــــنوزم خیلی میخادت

بخــــــیه های بی تفاوت ، جای زخــم حــرف مردم
پانسمــــان کردن اشکاش! ؛ بستری – بخـش ترحّم

چهـــــره ی بی حالــــتی که خیره به سقف ِ نگـاهه
یه قــــط-ع- نخاعی ِ عشق ؛ یه فـلج رو تخـت آهه

حتی لبخندای جعلیش ، یه ذره شبـــیه اصـل نیست
به تن لـَــــــش ِ امیدش ، سِـرُمِ زندگی وصل نیست

باز یه فــــــــــریاد کُــــــشنده که روی لباش بیداره
باز دیازپام سکوت و چشـــــــمایی که بیـــــــقراره

نبضــی که گرفتنــــی نیست ، قلـــبی که لگد پرونه
تزریق مورفــین ِ صبر و دردی که رو به جــــنونه

گـُلای صــورتی ِ خشک ، چشمای یخ زده ی مات
سینه ای که تنگه از درد ، یه جسد ، یه بی ملاقات

یه غــــرورِ گچ گرفته ، روح مجروحـــی که زرده
کسی که زیرش گــــــرفتی ، بدجــوری هواتو کرده

برگ ترخیص علاقــــــه ش ، تـوی دستای تظـاهر
برمیگرده ؛ به نــــــبودن ، روی ویلـــــچر تنفــــر