بازقدم میزنم اینجاسردو بیروح……پراز تکرار این کابوس هرروز
چه مدیونیم به این نیمکت چوبی…..من و تنهایی و پابوس هرروز!
میشم گرم تو وسرمای اینجا………با رویایی که غرقم میکنه باز
صدای باد وضرب شاخه وبرگ …….چه اهنگی، چقد غمگینه این ساز
چقد دلم میخواست توخلوت من………توباشی جای این سکوت خسته
صدای سازو گم میکنم انگار………..یکی سنت این بهتو شکسته
هم اغوش همون غریبه میشم……..تونیستی، اما عطر، تورو داره
چه غوغایی شده این لحظه اما……..تورو یادم میاره باز دوباره
چه دلتنگ همین عشق بازی بودم…..چه محتاجم به خوابش روی شونم
میخنده با من و گریم میگیره………..یه زنجیره به قلبم که بمونم
چقد مثل تو وفرق داره باتو………..خبرمیده هنوز نمرده احساس
توی این خلوت و لابه لای رویام…..یه عمره که دلم همینومیخواس
دوتامون خسته ایم به شوق فردا…..کنارهم چشامونو میبندیم
یکی زمزمه میکنه بلند شو…….یه چند ساعته دنبالت میگردیم!
ولی کاش تا ابد خواب توبودم…..خودت بودی غریبه ی تورویام
تو بودی اما شکل ارزوهام…….من این بیداریو بیتو نمیخوام