سراب..!
شهر من یه جای ِ دوره..دل ِ من اینجا غریبه..
هر چی که بگم من اینجام..مال ِ اینجا.. یه فریبه..
شهر من خیابون و کوچه و خونه ای ..نداره..
نشونی ..پلاک نمیخواد..! این چیزا ..واسه ی شهرم ..کوچیکه ..اصلن نه.. عاره..!
آخه آسمونیه دل ِ من ..آره..
شهر ِ آسمون که مرز ی و نشونی یی نداره..
پهن شده یه سفره ی آبی ِ پاک ِ بی ریایی..
همه جَمعَن ..همه دُور ِ گرمی ِ نور ِ خدایی..
با زبون نمیشه حرف زد ..تووی ِآبادیِ بالا..
واژه ها پَر میکشن از حَرَم ِ کعبه ی دلها..
میشه از پاکی و از صفا و از گرمی حرفا..
آب کُنی یه کوه ِ یخ بسته رو توو چله ی سرما..!
من و تو ..اون و فلانی..رنگه قصه ها و خوابه..
اینجا بیداری ِ مطلق..تووی ِ یه وحدت ِ نابه..!
تن من اسیر ِخاک و دل ِ من تشنه ی آبه..
زندگی توو شهر من مزه داره.. این که سرابه..!