بی وطن – ترانه

توی کوله ی رو دوشش
مرد ِ آواره چی داره
اگه برگرده به خونه ش
از سفر چیها میاره
*
با خودش می بره تنها
عکسی که یه یادگاره
تا تو غربتِ فراموش
خودشو به یاد بیاره

آرزوهای تباه ُ
خاطره های سیاه ُ
نفسایِ مثلِ آه ُ
گریه های بی نگاه ُ ،

آخه خواسته جا بذاره
پا تویِ فردا بذاره

می گه از گذشته جز عکس
هیچ نشونه ای ندارم
واسه دلتنگی و گریه
هیچ بهونه ای ندارم

تنه ی ِ درختِ جون ُ
کنده از ریشه و خاکش
که شاید میوه بشینه
یه جا دیگه رویِ تاکش

دنبالِ یه خاکِ خوبه
جایی که هوا و آبه
جای دستِ تبرِ باد
رویِ شونه ش آفتابه

روی شاخه هاش ببینه
قاطیِ سبزی ِ برگاس،
پُرِ لبخندِ شکوفه
فارغ از گریه-تگرگاس

خنده ها به بار بشینن
می شن میوه های شادی
با پرنده ها می خوونه
وقتشه وقتشه آزادی

حالا با این تنِ تازه
یه جونِ تازه می سازه

یعنی فردا رُ میاره
توی دیروزش می کاره

اگه پیوندِ درختی که نهاله
به باغ ِ رویا مجاله،
واسه این درختِ بی ریشه وپیر
بغض ِعکسش ترکیده
که محاله که محاله

مردِ آواره توو راهه
رهسپارِ یه خیاله
کوله بارش پُرِ تلخی
پُرِ میوه های کاله
……………محمود ناظری