مگه من مردم، که بذارم تنها بشی

اسیر شهر غصه و، همخونه غمها بشی

مگه من مردم، تو تنهایی دق بکنی

تموم لحظه هاتو، بشینی هق هق بکنی

مگه من مردم، تو بی کسی فنا بشی

ثانیه های عمرتو، با درد و غم رها بشی

نه نمی ذارم گلکم، غرق حریم غم بشی

با این همه بی کسیا، همش زیاد و کم بشی

نه نمی ذارم گکلم، اینجوریا عمل کنی

به خاطر تنهائیات، زانوهاتو بغل کنی

گرچه گلم غریبمو، از خودتم تنهاترم

هر چی که ناز کنی گلم، با جون و دل باز می خرم

تا هر جا که بری گلم، تا ته خط همسفرم

شونه به شونهات میام، تا آخرش مسافرم