شهیدن تو دل آفتاب

تمومه سایه های من

دلم تُو تنهایی پوسید

چه سُستِ پایه های من

خفه میشم زیر گریه

کسی هم یاور من نیس

دیگه بسه دروغ گفتن

نمی گم زندگی آبیس

دلم خونه به پای تو

همیشَه فصل پاییزه

من از فردایی می ترسم

که اون فردا غم انگیزه

همون فردا که تو میری

منم میرم به نابودی

نمی گم که کجا میرم

تو راز رفتنم بودی

تو چشام نوری نمونده

چه بی تاثیرِ این سرمه

حتی یه لبخند ساده

بدون تو واسم جرمه

چقد غصه اس هوای من

همیشه رو به معکوسم

دارم می سوزم از دوری

منم همرازِ ققنوسم