سلام دوست قدیمی فریناز جان خواهر خوبم بنظرم ایده ی این ترانه کافیه که به این نتیجه برسیم سراینده اش دارای دید وسیعی در ایده ساختن ونوشتن هست ایستگاه مترو حتی از بن بست هم بدتره یه مسیر رفت و برگشت مداوم که خودتم میدونی آخرش به بازگشت میرسه وهمین حس کلافگی رو به آدم القا میکنه...از کارای قبلیت هم که در جریان قدرت سرودنت قرار گرفتم این کار و من با اجازه ات به دو قسمت تقسیم کردم قسمت اول: از این راهه بن بست، از این راهه خونه تو نیستی و تنهام دلم خونه خونه سکوتت منو کشت، کجایی ببینی؟ کناره من اینجا دوباره بشینی دوتا جای خالی برای من و تو یه کم انتظارو یه ایستگاهه مترو به یادت تمومه مسیرُ میگردم تا ایستگاهه آخر فقط گریه کردم چقد منتظرشم؟ کجایی تو بانو؟ نبوده تو بسه بیافتم به زانو تا اینجا قدرت کارت خیلی خوبه وضربه هایی که در بعضی نیم مصرع ها مثل:تا ایستگاه آخر فقط گریه کردم در انتقال حس وحال خیلی موفق بوده ولی از اینجا به بعد احساس میکنم تمرکز لازم رو نداشتی ویادرگیر حس شدی واون قدرت شروع وجود نداره همون مرد کولی توو ایستگاهه آخر بهم گفت نمیای..نکردم که باور بازم ایده ی مرد کولی ایده ی خوبی بود هرچند بنظر من بی مقدمه وارد قصه ی ترانه شد ولی نکردم که باور یکی از قسمت هاییه که واقعا به کار ضربه زده واصلا هماهنگ نیست با قسمت قوی قبلی یه روزی تو میای..اینو خوب میدونم به امید اون روز تو ایستگاه میمونم پایان کار هم خوب بود درکل کمی پرداخت بیشتری نیاز داره البته بازم میگم قسمت های ابتدایی خیلی خیلی خوب شدن