خیلی دلم پُره
یه آدم دیگه شدم ، شدم مثه مجسمه
دنیای من خیلی بده؛ دنیام دیگه جهنمه
اسیر زندگی شدم خسته ی تنها موندنم
قلبم و تیکه می کنم ؛ اما خدا اینم کمه
خواستم بشم ناجی اون دستای گرم بی ریا
اما نذاشتن سایه ها ، اون سایه های روسیا
دلم میخواست با اون چشا یه آدم دیگه بشم
چرا نذاشتن ای خدا ؛ چرا نذاشتن آدما ؟؟؟
منم شدم سرد و سکوت ؛ یه آدم تیره و تار
خیلی دلم پُره خدا ؛ از رسم تلخ روزگار
بدجورییم شکستَمو یه ذره مهلت ندادن
به داد قلب من برس خالق من ؛ پرورگار!!!
فقط تویی که می تونی قلب مو آروم بکنی
تموم اون آدما رو به حالم محکوم بکنی
چشام دیگه سو ندارن ؛ اسیر تاریکی منم
فقط خدا تو می تونی ؛ حالمو معلوم بکنی
ترانه ای که ملاحظه می کنید دقیقا در تاریخ ۸۷/۶/۲۹ سروده شده ..کم و کاستی ها شو می بخشید …
اما لطفا نقد بفرمایید تا کاستی هاشو برطرف کنم..
ممنونم از لطف همیشگی شما …
نینا دلسوزی
دلم میخواست با اون چشا یه آدم دیگه بشم چرا نذاشتن ای خدا ؛ چرا نذاشتن آدما ؟؟؟ @};- @};- درود جناب کدخدایی. کار قشنگیه. نقدهم که طبق معمول با دوستان.
سامان سعیدی
خوب بود..... =D>
امید منتظری
خوب قدیمی بود اما خوب بود با اینکه زیباد پخته نبود استفاده از کلمات اما حس زیبایی رو انتقال میداد
پنجاه درجه
قصه ی باغ
بی خیالت شدم