دیگه خورجینی ندارم،حتی کهنه حتی پاره

قلب خاتونم شکسته،شبِ من ماهی نداره

بی ستاره های سربی،منو فانوسک خاموش

عطش موندنِ با تو،واسه شبهام شده تنپوش

دل دنیارو نوشتی،روی بال موج دریا

عاشقانه دل بریدم،از خیال تلخ فردا

ببین ای بانوی شرقی،ای مث گریه صمیمی

من همون غریبه هستم،با یه رؤیای قدیمی

زیر این گنبد نیلی،من یه برج نیمه جونم

که یه عمرِ آزگارِ،دارم از خونه میخونم

میگم از حسرت پرواز،تو هوای پاک خونه

از خلیج تا ابد پارس،که دلم آبی بمونه

باورم کن باورم کن باورم کن آنچه هستم

من به یاد خاک ایران،کنج غربت پیله بستم

چشمه ای زلال و پاکم،تو کویرو ریشه کَن کُن

مثل یه درخت تنها،ریشه تو خاک وطن کن

بین این همه غریبه،تو به آشنا می مونی

وقتی دلگیری و تنها،این ترانه رو می خونی

قلب تو قلب پرندس،پر بزن به سمت فردا

یه روزی دوباره خونه،میشه آباد از منو ما

منو تو با هم میتونیم،روزگاری نو بسازیم

نمیخوایم مثل قدیما،به سیاهی دل ببازیم

باورم کن باورم کن باورم کن آنچه هستم

من به یاد خاک ایران،کنج غربت پیله بستم