دهکده
دهکده
من از این دهکده میرم …….شب ِ این ، دهکده شومه
پشت ِ تردید ِ نرفتن ……..آینه های ، روبرومه
کوچه های ِ مه گرفته ،…… پرن از خیال ِ سایه
خنده ی پنجره از دل ،…….نداره اساس و پایه
تن ِ این دهکده سرده …….خیسه گونه های خورشید
یه غم ِ ابری نشسته …….روی شونه های خورشید
مردم ِ دهکده کورن ، ……..از براده های نفرت
پره نش، نیدنه (نشنیدن ) انگار ……گوش ِ زوزه های ِ حسرت
آب ِ این ، دهکده تلخه ……..آسمون پر از تگرگه
توو عفونت ِ خیانت………بوی ِ اعتراف ِ مرگه
منه ساده فک می کردم ……تو گلی توو شوره زاری
ندونستم، روی زخمم…….سنگی از نمک می ذاری
آره دیره ، شب توو راهه…….چمدون ِ باورم کو
دل و می سپُرم ، به جاده ………دیگه خستم از هیاهو