«ریزش»

«محمود طیّب»

رفتنِ همیشه ی تو               برام آغاز یه درده

حیف از اون روزای خوبی      که دیگه بر نمی گرده

رفتی و من فصل لالی          می ریزه تو شاعری هام

من و پاییز سرودن که           پر از شعرای زرده

تا می گم فدای چشمات      من و می گیری به کولاک

کاشکی می شد تا ببینی           نگا کردنت چه سرده

راز اشکات و نگفتی             داری می زنی به رفتن

آخرش من نمی دونم           زندگی با تو چی کرده!

چمشات و بستی رفتی         ولی بعدِ رفتن تو

حرف موندن و شکستن،       حرف ریزش یه مرده!