تو چشای رنگ عشقت،پخشه آسمونِ آبی
رنگ صبحِ دنیا با تو،شب میشه وقتی می خوابی

نفست بادِ بهاره،میادو می بَره غم رو
می کَنه غصه رو از تن، شبنمِ هوای نم رو

به صدات عادت نکردم،که صدات تا ته جونه
به نگات عادت نکردم،که نگات یه آسمونه

هوسِ لمسِ تنِ تو،روی گلبرگای خورشید
منو از خودم جدا کرد،رو تنِ لختِ تو پاشید

منو کَندو تازه تر کرد ،ریشه هام رو خاکت افتاد
همه ی وجودمو برد ،رو گلای پاکت افتاد

غسلِ من تو اشک چشمات، غرقِ دنیای تو بودن
داشتنت تا آخر عمر ،محو فردای تو بودن

مرزِ بوسِه رو شکستم، خودمو به دل سپردم
پرسه تو عمقِ یه خورشید ،سوختمو از عشقت مُردم

برهان جاوید