… نَفَسَم در نِمیادو دیگه حَتی نا نَدارم … ؛
مِثلِ یک دِرَختِ پیرَم ، واسِه رفتَن پا نَدارم !

ریشِه در خون دارَم اِنگار ، تَنِ من زَخمیِ تیغِ
در هُجومِ بادِ پاییز ، رنگِ چِهرَم زَردِ جیغِ … !

تَبَر از جِنسِ خودَم بود ، ناخَلَف شُد زَدبه ریشِه
از عَذابِ این خیانَت ، سَرخَمیدَم تا هَمیشِه … !

با دِلی پاک و شِکَستِه ، زَهرِ رُسوایی چِشیدَم
رویِ دَستَم جایِ خارِه ، اَما هَرگز گُل نَچیدَم … !

درغُروبِ قاصِدَک کُش ، قَلبِ سادَم بَدتَرَک خورد
درشِکارِ عاطِفِه ها ، تیر به بالِ شاپَرَک خورد … !

خاکِ گلدون تِشنِه تَر شُد ، زیرِ بارون گَرچِه تَر شُد
رُزِ قِرمِز گِریِه می کَرد ، آهِ غُنچِه دَردِسَر شُد … !

با خودَم گُفتَم که خوابَم ، این یه کابوسِ عَجیبِه
یه نَفَر در گوشِ من گُفت ؛ که تو بیداری غَریبِه !