یه جنگل سوخته یِ بی درختم

یه هیزمم تو دل آتیش تو

پیش همه یه کوه صبرم ولی

کم میشه طاقت دلم پیش تو

یه قطره بارونِ دلم تو دل

دریای چشمای تو بعد غروب

یه باد شرجی ام که هر جا بری

دنبالته سمت شمال و جنوب

یه جنگل سوخته ی بی درختم

که ریشه مو تو دل خاک ندیدی

تو با غرورت رو تنِ باورم

کبریت این فاجعه رو کشیدی

مثل یه مردابه دلم بعد تو

مثل یه قایق به گل نشسته

مثل پرنده ای که زیر بارون

با اینکه خیس شده پراشُ بسته

من یه ترانه ی پر از دلهره ام

که واژه هاشُ به دل تو فروخت

یه جنگل سوخته ی بی درختم

که توی شعله غرور تو سوخت

مشق شب جریمه ی عشق مو

روی تن این ثانیه ها نوشتم

تقصیر چشمای توئه لعنتی

اگه حالا تبعیدیه بهشتم