تو و اون نقش و نگارت
توی قاب ماه و خورشید
بهم این نویدو میده

که میای روشنی میشی
تو شبای تیره و تار
بهتر از این که نمیشه

شب یلدایی٫ موهات
نبینم صبح شو ای کاش
وقتی توو باد می شد افشون

منو از بند غم و درد
منو از حال گرفته
می کشوندم زیر بارون

( تغییر قالب )

تو گلی و شاپرک ها
مثه من آوارت هستن
چاره ای نیس کارشونه
دشتارو گشتن و گشتن

توو کتابای هزار برگ
تو رو میشه جستجو کرد
مثه افسانه ای کم یاب
با تو باید گفتگو کرد

ینی یه روز میشه بیای؟
بمونی مثل یه همدم
بگی از عهدی که بستیم
بشی حوا و من آدم

ینی یه روز دستای من
تو رو می بره به آغوش ؟
صدای هق هق تلخم
تا همیشه میشه خاموش