ماهی تنها
تو تنگ ‌ اسیره
اگه همین جور بگذر کم کم می میره

دوس داره خونش
یه دریا باشه
درخت سبز زندگیش پا بر جا باشه

از تنگش شکایت می کنه
احساس حقارت می کنه

فریاد شو بیا باور کن
که غمگینه و بی تاب

دوس داره ببینه محبت
کنارش باشه یه هم صحبت

به من و تو دلشو بسته
اما آدما تو خواب

خوابی به چشماش
دیگه نمی یاد
اون بجز آزادی دیگه هیچی نمی خواد

دل بریده از
دعای هر شب
چون می دونه آخر یه بار می میره از تب

پس باید کاری کرد این ماهی
نباشه رو لباش هیچ آهی

دریا را بتونه حس کنه
دلخور نباشه از ما

پس باید نذاریم تا ابد
حالشو ببینیم این جور بد

حق داره که اونم عاشق شه
بره تو دل دریا