ڪوهپایہ
نشستم زل زدم بہ پلہهایے
ڪہ رو ڪوه غـرورم نقش بستن
زمین خوردم براے این جماعت
ڪہ روے شونہهاے من نشستن
اونایـے ڪہ ، رو قلّہ ایستادن
زمین رو زیر مــِہ انڪار ڪردن
احاطہ ڪردن اینجا آسمونو
منو از آسمون بیزار ڪردن
تن سردم اسیر انجماده
یه عمره سهمم از خورشید سایهس
تا من تو سایہ باشم قلہ اَمنہ
ستون قلہها این ڪوهپایہس
نفهمیدن ڪہ من آتشفشانم
دلم لرزیده از دورے خورشید
دلم میخواست سقفم آسمون شہ
ڪہ این طغیان بہ من انگیزه بخشید