فاصله
یه آتیشه، یه خونه س، پُر ز ِ دلتنگی
یه آغاز ِجدید ِرو به پایانه
تموم ِخستگی از شب شروع میشه
کی پابنده، به آجرهای ویرانه
یه تقدیر ِسیاه ِ،بخت ِتاریکه
یه حرفِ،بغض ِسنگین ِ گره خورده
یه مرز ِ مبهمه واسه فرار امّا
یه لشگر آدم ِتنهای دل مرده
یه صحنه س روی ِ هر پرده ، یه تصویره
که پشت ِماجرای قصه می مونه
یه آواز ِضعیف و نارسایی که
یه خواننده بدون ساز می خونه
نقاب ِروی چهره س ، ترس و تکراره
یه لبخند ِکه آلوده به نیرنگه
یه سربازه ضعیف ِتووی ِمیدونه
که از ترسش با هیچکی نمی جنگه
یه قلب ِتووی سینه،می تپه امّا
تموم خون رگ هاشو به لب میده
یه حس ِمبهم ِ، امروز تاریکی
که از بودن تووی آینده ترسیده
یه خونه س، با یه دیوار ترک خورده
یه خونه س،با یه سقف رو به ویرونی
چقد این زندگی تلخه نمی فهمم!
چقد این زندگی شیرینه میدونی؟
شبنم باقری