((سی وهفت سالگی))
توی تاریکخونه ی دنیا /// من نشستم با گونه هائی خیس
منو یک بغضه توو گلو مونده /// داره میخنده روبروم ابلیس
زندگی مثل بازیه شطرنج /// هر کی از راه رسید ماتم کرد
شدم اون فیلمنامه ای که یه روز ///کارگردان نخونده کاتم کرد
یه درختم که شاخه هاش هر روز /// پره از لاشه های خون آلود
فصل.. فصل شکاره و اما /// مگه میشه فقط مجسمه بود؟
گاهی آدم دچار شک میشه /// به خودش.. زندگیش.. رویاهاش
بغض راه گلوشو می بنده ///پره افسوس و حسرت و ایکاش
سی و هفت سالگی یه تردیده /// وسطای یه راه بی برگشت
یه دلت میگه تف به این دنیا /// یه دلت میگه شکر.. بد نگذشت!!
حال من خوبه.. زندگیم آروم /// نه چشام خیسه.. نه دلم تنگه
این دروغا رو هی میگم اما /// داره یک جای کار میلنگه
تا تو بودی توو زندگیم مردم /// همه میگفتن اون چه خوشبخته
کاش میشد تا دوباره برگردی /// یه فلاش بک زدن چقد سخته؟
گفته بودی توو این زمونه باید /// پوستت از پوست کرگدن باشه
دم رفتن بهم نگاهی کن /// بذا چشمات (گلنگدن) باشه
آره امشب خشابو خالی کن /// رو به قلبی که سخت بی طپشه
من بدون تو مرده ام هرچند /// مرده ای که هنوز نفس میکشه
توی تاریکخونه ی دنیا /// من نشستم با گونه هایی خیس
لعنتی هی بهم نگو لبخند /// این که یک عکس یادگاری نیس