((اشــــک زن ها یه ارث مــــادریه))
((بســــــم الله الرحـــــــمن الرحـــــــیم))
همـه میگن سلاح زن گریه س
میـــگن ایــنم یه راهِ دلـــبریه
نمیدونن شبیـــــه تنـــهایی
اشــکِ زن ها یه ارث مادریه!
نمی دونن اگـــه تو این دنیــــا
مـــردا سرسختی و جنـــم بلدن
غیر احــــساس مـــادری،زنها
بی صـــدا گـــریه کردنــــم بلدن
بغـــض داره گلومو می کُشه و
توی این حــــال گــــریه کم دارم
بذارامشب بگیــــرم این طلبو
بیـست و پن(ج) ســـال گریه کم دارم!
بیست وپن(ج) ساله بغــضمو هرروز
میـــکُشم ، تو گـــــلوم می ریزم
هرچی فــــریادِ نیمه جون دارم
توی چـــاهِ حــــــموم می ریزم!!!
بی تو احـــساس میکنم نفسام
مثل نـــورِ چــــراغِ کهـــنه شدن
خوبه نیســتی ببینی خاطره هات
پشتِ دستم یه داغ کهـــنه شدن
دیــدی جنــــگل چطور بعدِ آتیش
قلـــبش از رنگِ زنــدگــی پاکه؟!
یکـــی وقتی شبیـــه من میشه
مثل جنــــــگ اسمشم خطرناکه!!!
این روزا مثل سایــــه تاریــــکم
زنـدگـی بدجوری مچـــاله م کرد
منو دســـتای زبـــر طــوفان برد
مثل گنـــجشکِ مرده چـــالم کرد!
بیست وپن(ج) ساله خسته ام چون که
روی دوشـــم جـــنازه می بُــردم
نگـــرانم نباش، چیــزی نیس
خوبِ خوبم، فقــط یه کم مـــُردم!
نه! نمیگم بیا پنـــاهم باش
کـــوهِ دردم؛ بذار گـــریه کنم
من یه میـــدونِ میـــنم و باید
“انـــــفجار انـــــفجار گــــریه کنم”!!!*
همــه میگن سلاح زن گریــه س
میگن ایـــنم یه راه دلــــبریه
نمی دونن شبیــــه تنــهـــایی
اشـــک زن ها یه ارث مادریه
۱۳۹۱/۸/۱۴
* این مصرع وامی است ازشعــردلنشین آقای محمّد سعیـــدشاد:
می روم بمــب بمـــب کشته شوم
انفــــجار انفــــجار گـــریـــه کنم
می روم لاف مـــــرد بودن را
بگـــــذارم کنــــار گـــریـــه کنم