اعتراف
« اعتراف »
نمـــیشه نشـــد ســاده درگــــیر بــوت
نمـــیشه نشست بــی نگـــاه روبـروت
نمـــیشه نگـــات کـرد بـی خیــره گــی
نگامــــو به حـرف میکـِشی با سکوت
نمیشــه تــو باشــی و غــرقت نشــــد
نمیشــه بــِهـِـت حـسّ ِ خــوبی نداشت
نمیشــه نشــد مـــحــو لبخـــند ت و…
نمیشــه ازت پلــک روو هـم گـذاشت
نمـــیشــه نشــی اولـــــیــــن آرزوم
نمـــیشــه بــه رویا نــزد پیــــش ِ تــو
نمیشـه کسی رو به غیــر از تو دیــــد
درست لحظه ای که ، جهان میشه تو
تو حرف میزنی ، من به درک میرسم
یه معـــــنای بکــری واســــه واژ هام
گمـــت میکــــنم توو هجــــوم خیــــال
سکـــوت میکنی به تماشــا(ت) بیام!
میخوامـت تو رو اون قـَـدَر کـه نخوام
کـــنـــارت دلـــم آرزویـــــــی کنــــــه
نمـیشــــه نـذارم چشــــام پیـــش ِ تـو
نـــده لـــوم و ، بـــــی آبرویــی کنـــه
نجاتــی ازت – نیـــست ، تقـلّا چرا؟!
نمیشـه نخــوام سـرسپرده ت بشـــم
نمیشــه نشــه ، اعــترافـــش کــــنم
به عشــق ِ تــوه کـه نفـس می کشم