خط ریشتو درست کن یقه هاتو خوب ببند

توی شهر ما نفس کشیدن آدابی داره

نکنه فکرو هوایی تو سرت باشه یه وقت

اینجا هر حرفو خیالی حکم زندانی داره

چشاتو محکم ببند لباتو روی هم بدوز

که داره از آسمون چرک خیانت میباره

تو لجن زار سیاه تبو گریه های تلخ

خط ریشتو درست کن اینجا غم کم میاره

نسلی از جنس سکوتیم نسلی از مرگ غرور

آدمایی که تو بی رویاییامون میشکنیم

غرق امروزیمو فردا پر تکرار تبه

وقتی واژه واژه از آیندمون دل میکنیم

توی شهری که پر از آدمکای کوکیه

تو صدایی که پر از دلهره نا کوکیه

ما یه گله رو به انحطاتو رو به مردنیم

تو ملنگیاموم آواره غصه خوردنیم

خط ریشتو درست کن یقه هاتو خوب ببند

توی شهر ما نفس کشیدن آدابی داره

نکنه فکرو هوایی تو سرت باشه یه وقت

اینجا هر حرفو خیالی حکم زندانی داره