تلنگر
« تلنگر »
مـــن نـــه لایـــق بهشـــتم ، نــه ســــزاوار جهـــنم
یــــــه رهـــا شــــــدم میـــون ِ برزخ ِ اینهــــمه آدم
نه پَــرَم به شـب گرفته ، نه به روز دستـــم رسیده!
نه به جـز بیراهــه چشمـــام پس و پیشی دیگه دیده
یه معلـّـقــم میــون ِ “بودم” و “هستم” و “باشـم”!
تن به دنیــایی ســـپردم که نمـــی دونم کـــجاشــــــم
توو پُر و پوچ ِ سعـــادت ، سهــم من پوچــــه هنوزم
نه بلـــد شـــدم بســـازم ؛ نه بلـــد میشـــم بســــوزم
توو لباس ِ زنده هـــامو ، مثل مـــــرده ها می گردم!
به جای اینهــمه مــُردن ، کاشکــی زندگی می کردم
لـَنــگ ِ یه تلنگـــرم کـه – این مــــنو از هــم بپاشم!
همـــه چیزمـــو می دم تا – اینــی که هســتم نباشم!
مســخرس به انتظــــار ِ معــجـــزه چقـــد نشـــستم
معـــجزه اومدنی نیس ! معـــجزه اینه کــه هســـتم
باید از کــجا شروع کرد؟ سمـت ِ خوشبختی کدومه؟
راهی جز برزخ و بن بست ، اگه هست که آرزومـه
من تو رو دارم خـدایا ، واسـه من چــاره ای رو کن
خواستی زیر و روم کنی پس، اول از دلـــم شرو کن