آن کولی ِ منتظر و نا امید کیست؟ (کاندیدای مسابقات دکلمه )

از گونه های تر ..
از سرفه های خشک ..
از چهره ی شکسته در اندام ِ لخت ِ رود ..
بشناس ..
آن کولی ِ آواره را ..که نشسته به راه ِ صبح..
آن ره که میرود به بینهایت ِ غمناکی ِ خزان..
آن ره که میرسد به ته ِ پژمردگی باغ..!
دیگر شب است و به صبحی امید نیست ..
آن کولی ِ منتظر و نا امید ..کیست ؟؟؟ بگو
گاهی ..منم ..
گاهی ..تویی..
گاهی گواهی میدهند که اوست ..!
آری .. اینجا .. برای زندگی ..آوارگی و درد ..

مثل ِ جهیزیه ی یک نوعروس ..
رسم است .. انگار

رایج است ..
رسمی که از تبارِ اسارت  جا مانده   تا هنوز..

سنگینی اسارت کمر ِ کوه را شکست ..
این است غرور ِ من ..که پس از انفجار ِ درد ..
اینگونه آه ِ مذاب را به تن ِ دشت میکشد ..

آواره ی کولی ِ هم تبار ِ من!
با من بگو که چه تاوان داده ای ..!!! بگو
سهمت چقدر بوده از این آوارگی ..بگو

چشمت چقدر به راه ِ صبح رفته است ..
اما بدون ِ باور ِ روز ..
با دست ِ خالی و انکار ..
بازگشته است ..! بگو

انکار میدود از هر نَفَس ..ببین..
اینجا هوا شده ..هوای قفس ..ببین..!

با من بگو ..که تو هم تشنه ی یک قطره باوری..
با من بگو که تو هم .. در کمین ِ ترسی  نشسته ای..
چشمان ِ من از ته قلبم گواه داد ..
که تو هم انگار ..مثل ِ من ..
ترسی دلاوری .. !!!

https://www.academytaraneh.com/104091کپی شد!
891
۸
۲