روی موج های اون موهات یه دریارو میشه جا کرد
با اون لبخند تو حتی تو دنیا میشه غوغا کرد

هوای این شهر آلودست، تو مثل ماسک اکسیژن
داری من رو عذاب میدی با رفتارهای ناهمگن

تو مثل یه تئاتری که فقط باید تماشات کرد
شکنجه میکنی من رو، تو با اون رفتارهای سرد

من مثل پادشاه هستم، تو هستی مثل قلمرو
ولی انگار که من برفم، تو هم هستی مثل پارو

وجود تو مثل سنگه، وجود من مثل شیشه
انگار قلب من درخته، قلب تو هم هستش تیشه

چشای تو مثل خورشید، اما وجود تو ماهه
اما خیلی ازم دوری، تا اونجا فرسنگ ها راهه

انگار که ظرف چینی ام، تو راحت شکستی من رو
الان که وقت دعوا نیست، هر جور میخوای، اصلا برو