ستاره های مَرا چَشمِ تو زمین اَنداخت
دو پای رفتنِ من را به روی مین اَنداخت
تمامِ دار و ندارم همین دو خط شعر است
نگفته ای که مَرا دستِ نقطه چین اَنداخت

به قَدرِ بوسه ی سرخی تو را نمی دیدم
ولی برای تو با هر که بود جنگیدم
حواس من به خدا دستِ واژه هایت بود
که من صدای تو را در تمامِ خانه شنیدم

برای موی سفیدم دعا نباید کرد
جوانی اَم که جدا شد ، نیامدی ، برگرد
تو را به جانِ همانی که دوستَش داری
تو را به جانِ خودت که همیشه با آن مَرد

کجای قصه ی من جرأت روایت داشت
نبودنت به همین گریه هام عادت داشت
خرابه ای که در آن جای خالی اَت بود و
برای خود کشی اَم با طناب فرصت داشت

همیشه زندگیم پای چوبه ی دار است
کسی که عاشق اویَم از عشق بیزار است
تمامِ بغضِ جهان در گلوی من مانده
جواب تلخِ سلامم ، خدانگهدار است

#مهرشاد_فروزان